Իշխանության սադրանքը և Վեհափառի խոհեմությունը

Յոթ Վերք եկեղեցում տեղի ունեցածը, ինչպես նաև դրան հաջորդած հայտարարությունները, վկայում են, որ իշխանությունը մտնում է հակաեկեղեցական քաղաքականության նոր՝ առավել սրված փուլ։

Նիկոլ Փաշինյանը արձանագրեց իրավական և եկեղեցական կարգերի խախտման հերթական դրվագը․ ըստ էության, պետական ուժային մեխանիզմներով վերահսկողություն հաստատվեց Գյումրիի Յոթ Վերք եկեղեցում, քանի որ Շիրակի թեմի որևէ քահանա չէր համաձայնել սպասարկել այնպիսի աղոթակարգ, որի ընթացքում անհրաժեշտ էր շրջանցել Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի անունը։

Այսօրվա իրադարձությունը պետական համակարգի ներգրավմամբ իրականացվող ճնշման հերթական դրսևորումն է, որն ուղղված է Եկեղեցու ներքին կարգը խաթարելուն և պատմական ավանդույթները կոտրելուն։

Այս համատեքստում Ալեն Սիմոնյանի հայտարարությունը, թե «ժամանակն է հաջորդ պատարագը Մայր Աթոռում անցկացնել», ակնհայտորեն չի կարող մեկնաբանվել որպես մասնավոր կարծիք։

Այն իշխանության հավաքական մտադրության բացահայտումն է՝ ճնշման օղակը տեղափոխել հենց Էջմիածին և փորձել ուղիղ հակադրության մեջ ներքաշել Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսին։

Ստեղծված իրավիճակում առանցքային նշանակություն ունի Մայր Աթոռի հայտարարությունը՝ Եպիսկոպոսաց ժողովի ժամանակավոր հետաձգման վերաբերյալ։

Սա ոչ թե նահանջ է, այլ՝ խոհեմ, հավասարակշռված և խորաթափանց որոշում։

Երբ իշխանության մարտավարությունը հիմնված է հակադրության սրմանը, Վեհափառը գիտակցված կերպով վեր է կանգնում այդ սադրանքի տրամաբանությունից՝ հիշեցնելով, որ Եկեղեցու ուժը չի որոշվում կարճաժամկետ քաղաքական լարումներով, այլ՝ ժամանակի և պատմական շարունակականության խորքով։

Այս ամենը ձևավորում է հստակ համատեքստ․ իշխանության հակաեկեղեցական քաղաքականությունը հասել է այն սահմանին, որտեղ հնարավոր են նաև ուղղակի ճնշումներ Վեհափառի և Մայր Աթոռի նկատմամբ։

Բայց նույնքան տեսանելի է նաև հակառակ կողմը․ Եկեղեցին չի ներգրավվում իշխանության պարտադրած սադրանքի դաշտ, չի ընդունում արհեստականորեն ստեղծված դիմակայության կանոնները։

Իսկ այնտեղ, որտեղ կա պատմական ինքնագիտակցություն, հաստատուն կամք և խոհեմություն, վերջնական հաղթանակը դառնում է ժամանակի բնական հունով հասունացող իրականություն։

Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Հեղինակի նյութեր

• ԵՄ-ԵԱՏՄ «երկընտրանքը» և իշխանության վտանգավոր մանևրը
• Փաշինյանի ներխուժումը Եկեղեցի
• ԱՄՆ 2025 թ. Ազգային անվտանգության ռազմավարությունը և Հայաստանի տեղը նոր աշխարհակարգում
• Ինչի՞ մասին է Ալիևի հայտարարությունը
• Հայաստանում սկսվում է նոր ռեպրեսիվ փուլ՝ ԵՄ «քավորությամբ»
• Ինչպես Փաշինյանը բերեց պատերազմը
• Բեկումնային եպիսկոպոսաց ժողովը
• Ինչ «քարոզչական դրոշ» է նախընտրական փուլում թափահարելու Նիկոլ Փաշինյանը
• Վեհափառի շուրջ օղակը սեղմվում է․ գնդակը Գարեգին Բ-ի դաշտում է
• ՈՒկրաինան այլընտրանք չունի. մի քանի ամսից կապիտուլյացիան անխուսափելի կդառնա
• Փաշինյանի հայտարարության տողատակը
• Եկեղեցու շուրջ օղակը սեղմվում է․ Փաշինյանը նոր «տարածքներ» է նվաճում
• Ապոկալիպտիկը ոչ թե ընդդիմությունն է, այլ՝ իշխանության կառուցած իրականությունը
• Եթե «խաղաղություն» է հաստատված, ապա ինչու է Բաքուն դատում Արցախի ղեկավարությանը
• Դիմակավորված ձերբակալությունները՝ ընդդիմադիր մեդիայի դեմ կիրառվող պետական ճնշման հերթական դրսևորում
• Երբ լռությունը դառնում է մեղսակցություն․ Հայաստանի չասված պատասխանը Բայրամովին
• ՀԷՑ-ի շուրջ քաղաքական արկածախնդրությունը. վերջին արար
• «Խաղաղություն»՝ Ադրբեջանի պայմաններով. Փաշինյանն ընդունել է Բաքվի նոր պահանջը
• Փաշինյանը Վեհափառի հարցը պատրաստվում է «լուծել» ճնշման միջոցով
• Ալիևի օրակարգը՝ Երևանի կատարմամբ

Մեկնաբանություններ